Dangerous Choir van choreografenduo Mario Voortman en Roberto de Jonge toont een (zang)koor met daarin individuen die zich fysiek doen gelden; de stem vervangen door het lichaam.
In dit koor, dat deels op spitzen danst, heerst een onderhuidse dreiging die verval tot gevolg heeft maar tevens een grillige levendigheid in de hand werkt. Van zingen komt niet veel.
Dangerous Choir ging in maart 1994 in première en was een groot publiekssucces. Het eigenzinnige gebruik van de spitzentechniek en de grillige, dynamische bewegingstaal zijn door het duo optimaal benut bij de klassiek en modern getrainde dansers van Scapino. Componist Jan-Willem van Mook maakte voor dit stuk een muziek- en geluidscollage. Dangerous Choir gaat de vergelijking aan met een zangkoor, waarin de stem vervangen wordt door het lichaam. In het koor heerst een onderhuidse dreiging die verval tot gevolg heeft maar die ook een grillige levendigheid in de hand werkt.
Choreografen
Credits
- Choreografie
Maria Voortman & Roberto de Jonge
- Muziek
- Jan-Willem van Mook, Carlo Gesualdo da Venosa
- Kostuumontwerp
- Aafje Voortman
- Lichtontwerp
- Benno Veen
De zwaartekracht geeft niets kado
Voortman en De Jonge over Dangerous Choir:
"In tegenstelling tot onze andere stukken is er in Dangerous Choir geen sprake van een proces waarin dansers verwikkeld zijn maar van een explosieve situatie waaraan iedereen gelijkelijk blootstaat. Doordat het vehikel een zangkoor is waar de dansers fysiek uitstappen komt er ‹geldingsdrang en samenspanning uit voort. De piekmomenten zijn kort en scherp. Uit dit beeld van vervallen verhevenheid ontstaat een sprankelende en spetterende dans van het eigen initiatief. De zwaartekracht geeft niets kado, zodat het gebruik van spitzen als een verheviger werkt voor (bijna) iedereen die zich wil verheffen boven de groep.
Dangerous Choir is een stuk waarin ook mannen op spitzen dansen. Dit is een gevolg van een idioom die vrij is van een historisch blok. We pogen in zuivere maar intense vormen onze tijd te verbeelden."